Przędza. W poszukiwaniu wewnętrznej wolności

Natalia de Barbaro

Czytam i w pełni to czuję. Magię tą, z przeplatania płynącą. Radość z tańca do Krecika na usłanej lego podłodze, mimo, że dzień ciężki i chwilę wcześniej tylko o łóżku marzyłam. Lekkość pracy, gdy nucę pod nosem mimo zerkających na mnie z nutą zaskoczenia współpracowników. Czytam i czuję, że gdzieś tam we mnie przeciąga się ospale ta wolna dziewczynka, którą budzić zaczęła #czułaprzewodniczka Czytam i z każdą stroną jestem pewniejsza, że chcę tkać, a nie strzelać z łuku. Bo tkanie jest piękne. Lekkoduszenie jest piękne. Wolność - właśnie to chcę czuć i z każdym kolejnym przycupnięciem na ławeczce czuję mocniej, że odnalazłam siebie. Że wiem, jaka jestem ja - ta pod skorupą ukryta, drapiąca paznokciem po cichu, nieśmiało rękę wsuwająca w szczeliny. Wypuszczam tą ukrytą siebie na wolność. Biegnę tańczyć na pusty parkiet. Śmieje się w głos w autobusie i śpiewam z synem po środku rynku za nic mając, że inni słyszą fałsz mój. ~~~ Są takie książki, które da się opisać. I jest taka #przędza która w duszę się wgryza, wnętrzności ściska i człowiekowi świat do góry nogami wywraca. Pokazuje jak może być pięknie gdy tymi głowami w dół dyndamy, dając sobie przyzwolenie na wolność. Na prawdziwość w świecie przytakiwania. Na bycie "jedno i drugie" zamiast "albo-albo". Są poradniki i jest Przędza. Pisana stylem niepowtarzalnym, lekkim i jednocześnie o tak ważnych rzeczach mówiąca. Nie umiem inaczej wam jej opisać, ale jeśli chcecie kupić dla siebie jedną książkę, która pomoże wam odmienić codzienność - to właśnie ta książka. Dla potwierdzenia dodam, że choć pisania po książkach nie trawię i nawet miejsca na notatki przeznaczone zwykle idealnie czyste zostawiam - tu wykorzystać musiałam, bo mi się z wnętrzności wylewało i ręka sama po długopis sięgnęła. Polecam. Z okazji dnia kobiet, babci, cioci czy na imieniny. Z okazji miłości do samej siebie.