Madmuazelka

Grażyna Plebanek

„Życie to antykryminał. Od pytania «kto zabił» ważniejsze bywa: «Dlaczego wcześniej nie zrobił tego ktoś inny?».“ „Madmuazelka“ to zgrabna zabawa pokoleniami i perspektywami. Z zaskakującą sprawnością połączone zostają losy członków dwóch rodzin, a choć wmieszana we wszystko zostaje prawdopodobna zbrodnia, to najważniejsze jest ludzkie cierpienie. W centrum mamy alkoholizm, przemoc i traumę. Bohaterowie miotają się w tym, co przeminęło i tym, co nadeszło w konsekwencji. Swoje lęki wpajają kolejnym pokoleniom, namawiają do milczenia, duszą się w świecie własnych emocji. Relacje bywają trudne, naznaczone niegojącymi się ranami, a serca rozpadają się pod naporem niewypowiedzianych słów i ukrytych wspomnień. Polska przenika się z Francją, choć Ustka zdaje się być centrum wszechświata. Zbrodnia natomiast jednocześnie jest ulgą i uciemiężeniem. Grażyna Plebanek powieść dopracowała naprawdę dobrze. Przedstawiła przekrój historii, pogłębiła sylwetki bohaterów, ubrała to wszystko w ładne słowa, a sploty wydarzeń przemyślała w najdrobniejszych szczegółach. W efekcie zaangażowała mnie w stworzony przez siebie świat, a lektura — choć ciążyła mi na sercu — naprawdę mi się podobała. Wiem, że to książka z tych, co mogą szybko ulecieć, a jednak nie zmniejsza to mojego uznania po ostatniej kropce. „[...] jakim językiem opisać brak słów?“