Wspomnienia. Sinéad O'Connor

Sinéad O'Connor

Sinead niewątpliwie kojarzy się z dwoma rzeczami, piosenką "Nothing Compares 2U" i podarciem zdjęcia papieża. Co do muzyki, piosenek jest oczywiście dużo, dużo więcej a obok jej charakterystycznego głosu trudno przejść obojętnie (no ok, mi trudno przejść). Choć, tak na marginesie, mam wrażenie, że młode pokolenie (już dorosłe nawet "dzieciaki") artystki zupełnie nie kojarzy. Co do zdjęcia, można powiedzieć, że drąc je "wyprzedziła epokę". Rozumiem podtekst, rozumiem zamiary. Nawet i doceniam i szanuję. Podziwiam, zwłaszcza, że w dzisiejszym świecie jest naprawdę trudno być sobą. Muszę przyznać, że ta autobiografia jest napisana w stylu, jakiego się spodziewałam. Oczywiście, to na plus. Oczywiście dla mnie, bo nie każdemu może przypaść do gustu. Jest prosto, często zupełnie potocznie. Życie prywatne, przemyślenia i muzyka w książce się przenikają, S. zachowuje duży balans między tymi elementami. Jej rozmyślenia krążą, urywają się. Jest sporo autoironii i dystansu do świata, w stylu, który jest bardzo mój. Bywa prześmiewczo. I choć potrafi być naprawdę zabawnie to niestety życie S. do takich nie należało. Miejscami bywa bardzo, ogromnie smutno. Czasami tak bardzo, że musiałam zrobić sobie przerwę. Nie mi oceniać książkę bo napisało ją życie, nic nie można zmienić niż zaradzić ale… serce płacze. Kolejny przykład jak to dzieciństwo rzutuje na przyszłość. Jak dzieciak potrzebuje dobrego domu aby później móc zmierzyć się z życiem. To co robiła małej S. jej własna matka to jak najgorszy sen. Niby czasy inne, ale ile się słyszy o maltretowaniu dzieciaków, o którym wszyscy wiedzieli ale nikt nie uznał za właściwe pomóc. Podoba mi się, że ta autobiografia jest prawdziwa. Miejscami naturalistyczna nawet, odkrywająca najbardziej wstydliwe zakamarki życia. Bez wątpienia nie jest ugrzeczniona, nie jest pod publikę. Ma w sobie taki klimat, któremu trudno odmówić wiarygodności. Ma w sobie też mnóstwo spostrzeżeń, które są mi osobiście bliskie. Co więcej, jest napisana w taki sposób, jakby Sinead opowiadała właśnie mnie, konkretnej osobie o swoim życiu. Jakbym siedziała z nią przy kawie i pozwalała się wygadać. Ps. "Przygoda" z Princem zmusiła mnie do poszukania książki o tym ekscentryku. Swoją drogą, trzeba przyznać, że S. przyciągała do siebie nietuzinkowe osoby.